Bir ülkenin en önemli yerüstü zenginliklerinden biri olan ormanların korunması ve geliştirilmesi, üzerinde önemle durulması gereken bir meseledir.

Türkiye'deki mevcut orman alanları 20 milyon 119 bin hektardır. Bu alanın 8 milyon 856 bin hektarı verimli orman alanı niteliğindedir. Bu zenginliğiyle Türkiye, Avrupa ülkeleri arasında Portekiz, Fransa, Lüksemburg ve Yunanistan'dan sonra Avrupa beşincisidir. Ve önemli bir yere sahiptir. Ancak ormanların sanayide değerlendirilmemesi sebebiyle bu durum ormanlarımızdan gereği gibi istifade etmemize mani olmaktadır.

Endüstriyel odun üretimi bakımından değerlendirme yapıldığında

Türkiye 0.252 metreküplük kişi başına üretimle Avrupa ülkeleri arasında sekizinci sıradadır. Bu durum, mevcut orman varlıklarımızı orman sanayiinde kullanamadığımızı göstermektedir.

Orman serveti bakımından Türkiye'nin % 15'e yakın potansiyeline sahip Doğu Karadeniz Bölgesinde bu sanayiinin geliştirilmesi ve göçlerin önüne geçilmesi lazımdır.

Türkiye orman potansiyeli açısından olduğu gibi, odun dışı orman ürünleri bakımından da çok zengin bir potansiyele sahiptir.

Bu ürünler yiyecek, hayvan yemi, ilaç, kozmetik gibi kullanım alanlarının ana kaynağını oluşturmaktadır.

Odun dışı orman ürünleri olarak adlandırılan bu ürünler kapsamında tarımsal bitkiler, süs bitkileri, ağaççılık, çalı ve otsu bitkilerin dal ve sürgünleri, yaprak meyveleri, çiçekleri, kabuklar, mazı, soğanlar, yumrular ve orman toprağı bulunmaktadır. Bunların herbiri dünyanın her yerinde başlı başına orman alt ürün kaynağı olarak sanayide kullanılmaktadır.

Ancak Türkiye'de bu alana karşı bir kayıtsızlık mevcuttur. Avrupa kıtası yaklaşık 11 bin bitki türüne sahipken, Türkiye'de toplam 9.500 tür vardır. Ancak yurtdışındaki pazar da göz önüne alındığında 3 milyar dolarlık bir potansiyel sözkonusu iken, Türkiye'nin odun dışı orman ürünleri ihracı 500 milyon dolar civarındadır.

Erozyonu önleyici ağaçlandırma yapılmadığı için her yıl Kıbrıs büyüklüğünde toprak parçamız yok olmaktadır.

Bu tablo bize Türkiye'de köklü ve milli bir orman politikası oluşturulması gerektiğini göstermektedir.

Bu konuda yapılması gerekenler:

1. Orman alanları hızla genişletilmelidir.

2. Ormanların işletilmesi, bakımı ve korunması köylülere devredilmeli, ormanların geliştirilmesi için yeni teşvik tedbirleri uygulanmalıdır.

3. Orman ürünlerinin son mamul haline getirilmesi için bu bölgelere entegre tesis ve fabrikalar kurulmalıdır.

4. Yangın ve sabotajlara karşı en ağır ceza-î yaptırımlar uygulanmalıdır.

5. Orman alanlarında şehirleşme engellenmelidir.

6. Erozyona karşı etkin mücadele için orman alanlarımız arttırılmalıdır.

7. Orman ürünleri ithalatına sınırlama getirilmelidir.

Kısaca her alanda olduğu gibi ormancılıkta da milli bir politika esas alınmalıdır.